من، او، اعتیاد

واقعا فلسفه رو دوست دارم. هرچی هم بیشتر می خونم، بیشتر دوستش دارم.

دیروز تو تاریخ فلسفه اسلامی، داشتم نظریات جناب فارابی رو می خوندم. چند موضوع بود که دیوانه ام کرد.

یکی از مطالبی که به مباحث ما هم خیلی ربط داره، مسئله ی تعلیم و تأدیب بود

اینکه تعلیم فقط ابزارش قولی هست. یعنی تو فقط می تونی با گفتن به کسی چیزی یاد بدی. اما تأدیب، هم ابزار قولی داره هم فعلی؛ هم گفتار هم رفتار.

یکی از ابزارهای خوب تادیب که باعث می شه فضائل اخلاقی برای یه نفر تبدیل به ملکه بشه، اعتیاده. یعنی فرد عادت پیدا کنه به انجام یه کار خوب( که البته در تخریب و تهاجم فرهنگی، دشمن از همین روش برای اضمحلال فرهنگ جامعه استفاده می کنه و مردم رو عادت می ده به انجام کار بد)

حالا اعتیاد چطور حاصل می شه؟ تکرار یک عمل به مدت طلانی با فاصله ی کم

حالا برو مثال:

نماز اول وقت!

سحر خیزی

مطالعه (استفاده از اصطلاح اعتیاد برای مطالعه رو قبلا از آقا شنیده بودم)

تو تربیت و هزاران موضوع خوب دیگه. البته گفتم. متاسفانه دشمن از همین اصل برای ایجاد عادتهای ناپسند استفاده می کنه

شماها چقدر کیف کردین؟ من که خیلی هیجان زده شدم. البته از کوچکی ظرف منه!