من، او، عدالت
عدالت این نیست که به همه بچه ها یه جور جواب بدی.
مثلا دخترهای من در دو رده سنی تربیتی قرار دارند. دختر کوچیکه که زیر هفت ساله میپرسه: مامان چی بپوشم؟ بهش میگم: بنظرت چی باید بپوشی! میخواهیم بریم پارک! خودت چی فکر میکنی؟
و بعد که انتخاب کرد، درمورد انتخابهاش و نتیجه اش باهم گفتگو میکنیم و اگر راضی نشد و اون انتخاب ضرر جانی براش نداشت، میذارم با عواقب انتخابش آشنا بشه.
اما وقتی دختر زیر ۱۴ سال من، با یه لباسی میاد که مناسب جایی که میخواهیم بریم نیست، ( ایراد شرعی یا عرفی ! نه سلیقه ی شخصی من) بهش میگم برو ببین لباست واقعا مناسبه؟ اغلب خودش میدونه که چه اشتباهی کرده و میخواد شیطنت کنه و با یه لبخند برمیگرده سر جای خودش اما دیروز گفت: مامااااان! چادرمو سفت میگیرم. خواهش میکنم.
- نه مامان! این لباس مناسب مجلس زنونه است!
- ماماااااااان! خواهششششششش
- نه عزیزم. متاسفم.
دیگه در این دوران کوتاه اومدن عدالت نیست. زیر هفت سال داره شناخت کسب میکنه و بالای هفت سال باید محدوده ها رو بشناسه.
